چک

فارسی

گونه‌های دیگر نوشتاری

• چَک، چُک، چوک

ریشه لغت

• فارسی*

آوایش

• /چِک/

اسم

چک

1. (بانکداری): نوشته‌ای که دارنده حساب‌جاری در بانک به موجب آن، تمام یا قسمتی از وجوهی را که نزد بانک دارد، مسترد یا به دیگری واگذار می‌کند.
2. (مأخوذ از فارسی): برگه‌ای که به موجب آن شخص می‌تواند از حساب خویش در بانک پول بردارد یا به دیگری بدهد.

ریشه شناسی۲

1. چکاچاک. چکاچک. چقاچاق: آواز ضربت تیغ، صدایی که از چیزی برآید مانند شکستن چوب و نی و خوردن چیزی بر چیزی.

استعاره

1. چک بی محل چکی که به علتی برگشت داده شود خواه صاحب چک در بانک موجودی داشته باشد یا نه.
2. چک مسافرتی چک تضمین شده‌ای با رقم مشخص که بیشتر در مسافرت‌ها از آن استفاده می‌شود، تراولر چک.

واژه‌های وابسته

• چکاچک، چکاچاک

–––-

برگردان‌ها

ترجمه‌ها
انگلیسی: drop

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن
• فرهنگ لغت معین