چَک

فارسی

گونه‌های دیگر نوشتاری

• چک، چُک، چوک

ریشه لغت

• نیاهندوایرانی

آوایش

• /چَک/

اسم

چَک

1. ضربه‌ای صدادار که با کف دست به صورت یا گوش کسی بزنند، سیلی، کشیده، توگوشی

   چَک در زبان معیار باستان کلمه خالص، و به معنی وزنه یا وزنه‌ کشی با ترازو بوده است.

ریشه شناسی۲

1. تپانچه، نک چهارشاخ.

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن