چوگان

چوگان بازی سیاوش در میدان افراسیاب

فارسی

ریشه لغت

• پهلوی

آوایش

• چِئو/گان/

اسم

چوگان

1. چوبی که دسته آن راست و باریک و سرش اندکی پهن و خمیده‌ است و با آن در بازی چوگان، گوی را زنند. چوگان بازی.

   از ایشان یکی گوی و چوگان بخواست/میان سواران بر افگند راست «فردوسی»

2. چوگان ممکن است در زبان معیار باستان از دو بخش چئو - گان شکل گرفته باشد؛ به معنی خطای مکرر توپ چوگان است. مسیر چیزی پس از پرتاب قابل پیش‌بینی نبودن. گان مترادف گند است.

---

منابع

• فرهنگ لغت معین/ لغت نامه دهخدا
• فرهنگ شمس/ شاهنامه