کوچ‌بر‌کوچ

فارسی

ریشه لغت

• فارسی

آوایش

• /کوچ/بَر/کوچ/

اسم مرکب

کوچ‌برکوچ

1. (قدیم): پی‌در‌پی و بی‌توقف؛ بی‌وقفه؛ یکسره.

   جناب اسماعیل ... به شوق نعمت موعود و طوف کعبهْ مقصود، کوچ بر کوچ می‌رفت. «قائم‌مقام‌فراهانی»

مترادف‌ها

• کوچ، کوچان، کوچ‌و‌بنه، کوچ‌عشایر، کوچ‌نشین، کوچ‌کردن

منابع

• فرهنگ بزرگ‌ سخن