فارسی ویرایش

ریشه‌ لغت ویرایش

  • عربی

آوایش ویرایش

  • /اَ/بو/

  قید ویرایش

ابو

  1. ابو، اصطلاحی مرکب و متشکل از اَ نشانه تعجب و «بو» که در واقع تغییر یافته بُ به معنی این است.
    ابو، ظاهرا پیش از اسلام رایج نبوده اما از آغاز دوران اسلامی، به‌مرور پیشوند اسامی قرار گرفته مانند ابوسفیان، ابوذر، و بعدها ابوریحان، ابوعلی‌سینا، ابوحنیف و بسیاری دیگر.

ریشه شناسی۲ ویرایش

  اسم ویرایش

  1. عربی: (از اسماء سته)
  2. اب، پدر. ضح - در عربی در حالت رفعی این کلمه را به صورت «ابو» و در حالت نصبی «ابا» و در حالت جری «ابی» گویند و غالباً در آغاز کنیه مردان درآید مانند ابن و گاه در آغاز بعضی اسم‌های جنس. فارسی زبانان رعایت حالت‌های سه گانه نحو عربی را نکنند و نیز گاه در هنگام ضرورت و یا غیرضرورت []همزه]] آغاز این کلمه را بیندازند: بوتراب، بوعلی. و گاه همزه و واو هر دو را بیندازند: بلقاسم ابوالقاسم، بسحق ابواسحق و گاه به صورت «با» به کار برند چون: بایزید.

واژه‌های مشتق شده ویرایش


––––

برگردان‌ها ویرایش

منابع ویرایش

  • فرهنگ لغت معین