ابو

فارسی

ریشه‌ لغت

• عربی

آوایش

• /اَ/بو/

قید

ابو

1. ابو، اصطلاحی مرکب و متشکل از اَ نشانه تعجب و «بو» که در واقع تغییر یافته بُ به معنی این است.

   ابو، ظاهرا پیش از اسلام رایج نبوده اما از آغاز دوران اسلامی، به‌مرور پیشوند اسامی قرار گرفته مانند ابوسفیان، ابوذر، و بعدها ابوریحان، ابوعلی‌سینا، ابوحنیف و بسیاری دیگر.

اسم

1. عربی: (از اسماء سته)
2. اب، پدر. ضح - در عربی در حالت رفعی این کلمه را به صورت «ابو» و در حالت نصبی «ابا» و در حالت جری «ابی» گویند و غالباً در آغاز کنیه مردان درآید مانند ابن و گاه در آغاز بعضی اسم‌های جنس. فارسی زبانان رعایت حالت‌های سه گانه نحو عربی را نکنند و نیز گاه در هنگام ضرورت و یا غیرضرورت []همزه]] آغاز این کلمه را بیندازند: بوتراب، بوعلی. و گاه همزه و واو هر دو را بیندازند: بلقاسم ابوالقاسم، بسحق ابواسحق و گاه به صورت «با» به کار برند چون: بایزید.

واژه‌های مشتق شده

• ابول

––––

برگردان‌ها

ترجمه
انگلیسی: erica colocynth

منابع

• فرهنگ لغت معین