احتراق

فارسی

ریشه لغت

• عربی

آوایش

• /اِحْتِراق/

اسم مصدر

احتراق

1. عمل سوختن یا سوخته شدن. سوختن، آتش گرفتن.
2. (شیمی): سوختن ماده در هوا که با ایجاد گرما و معمولا نور همراه است.
3. (نجوم):محو شدن یکی از پنج سیاره «زحل، مشتری، مریخ، زهره، عطارد» در زیر شعاع خورشید، یا مقارنه خورشید با یکی از آن‌ها.
4. (قدیم): التهاب، سوز و گداز.

کهن‌واژه

1. احتراق ممکن است در زبان معیار باستان بصورت اَح - تِر - آق قابل تجزیه باشد که اشاره به فرد سفیدی از اهالی تروآ بوده است.

واژه‌های مشتق شده

• احتراقی، احتراق کامل، احتراق ناقص، احتراق پذیر، احتراق ناپذیر

---

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن/ فرهنگ لغت معین/ فرهنگ شمس