احترام

فارسی

ادای احترام در حضور پادشاه

ریشه لغت

• عربی

آوایش

• /اِحتِرام/

اسم مصدر

احترام

1. رفتار و گفتاری که نشان‌دهنده بزرگداشت و اهمیت دادن به کسی یا چیزی است. محترم بودن، حرمت داشتن یا حرمت گذاشتن، بزرگ داشتن.

صفت

1. حرمت، بزرگداشت.

کهن‌واژه

1. احترام ممکن است در زبان معیار باستان به صورت اَح - تِر - آم قابل تجزیه باشد؛ و اشاره به جنس مؤنث سفیدی از اهالی تروآ (اروپا) بوده است.

---

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن/ فرهنگ لغت معین/ فرهنگ شمس