مصدر گزاری

فارسی

اسم

• /مَصْدَرِ گُزاری/ مصدر + گزاری

1. (زبانشناسی) نوعی مصدر که به -دن یا -تن پایانشته و در ساختن بن‌های فعل گزاری استفایشد.

فرانوشت

• اسم پس از مصدر گزاری در نقش مفعول فرایند است؛ مانند، بُریدَنِ درخت؛ خوردن بستنی.