منبر

فارسی

ریشه لغت

• عربی

آوایش

• /مِنبَر/

اسم مرکب

منبر

1. صندلی مانندِ بلندی که دارای چند پله است و خطیب یا واعظ در بالای آن می‌نشیند و خطبه می‌خواند یا وعظ میکند. مفردِ منابر.
2. کرسی پله دار که واعظ هنگام سخنرانی بالای آن می‌نشیند.

استعاره

1. بالای منبر رفتن: الف- نصیحت کردن، موعظه کردن. ب- غیبت کردن از کسی.

کهن واژه

1. منبر ممکن است در زبان معیار باستان به دو بخش مَن - بَر قابل تجزیه باشد؛ که مفهوم کلی از آن به معنی محیط من، پیرامون من، یا حتی کلاس من، بوده است.

---

برگردان‌ها

ترجمه
انگلیسی: tribune rostrum pulpit rostral

• فرهنگ بزرگ‌سخن/ فرهنگ لغت معین/ فرهنگ شمس