همیشه

فارسی

ریشه لغت

• فارسی

آوایش

• /هَمیشِه/

قید

همیشه

1. در هر زمان، همواره، دائماً پیوسته.

   همیشه در گویش بهاری به دو جزء هم - ایشه قابل تجزیه است، که به معنی همیشه در حال خوردن یا نشخوار کردن است. ظاهراً در زبان معیار باستان هم به همین معنا بوده و با هئومه قرابت دارد.

––––

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن
• فرهنگ لغت معین