زمان

فارسی

ریشه‌ لغت

• پهلوی

آوایش

• /زَمان/

اسم

زمان

1. جریانی پیوسته، غیر انقطاع، رونده و بی آغاز و بی انجام که در طی آن، حوادثی برگشت ناپذیر از گذشته به حال تا آینده رخ می‌دهد. مقطعی از این جریان.

   زمان مانند زبان ممکن است از دو بخش زَ - مان شکل گرفته باشد؛ یا بصورت زم - آن نیز در زبان معیار باستان قابل تجزیه باشد.

2. وقت، مهلت، هنگام؛ دور، عهد؛ مدت، فصل.
3. زمان گرینویچ: مرجع مقایسه‌ای زمان مناطق مختلف کره‌زمین بر مبنای نصف‌النهار گرینویچ که در حمل و نقل بین‌المللی و پرواز هواپیماها بکار میرود و ۵/۳ ساعت عقب‌تر از زمان در تهران است.

ریشه شناسی۲

1. از فارسی میانه zamān.در پارتی zamān یا žamānak و ارمنی باستان žamanak بوده است.

زبان دیگر

• کردی

1. زبان.

––––

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن
• فرهنگ لغت معین