هنگام

فارسی

ریشه لغت

• فارسی

آوایش

• /هِنگام/

اسم

هنگام

1. بخشی از زمان، وقت، موقع؛ موسم، فصل؛ زمان مرگ.

   هنگام ممکن است در زبان معیار باستان به صورت هَنگ - آم بوده و کنایه از هنگ زنان جنگجو بوده است. در دوران حمله اسکندر مقدونی از قبایل زنان تیرانداز ایرانی ذکری به میان آمده‌ که رهبر ایشان آترادات بود.

زبان دیگر

ریشه لغت

• بهاری

اسم مرکب

هَنگ‌آم

1. (قدیم): سهمیه آب، یا حق آبه کشاورز، از آب جاری یا قنات برای آبیاری زمین مزروعی.

   بی هنگام سو

   یک سهم آب.

––––

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن
• فرهنگ لغت معین]]