آکند

فارسی

ریشه لغت

• فارسی

آوایش

• /آکَند/

اسم

آکند

1. بُن ماضی آکندن، جزء پسین بعضی از کلمه‌های مرکّب، به معنی آکنده مانند سیم آکند، گل آکند.

   آکند ممکن است در زبان معیار باستان به دو بخش آ - کَند قابل تجزیه باشد؛ که مفهموم کلی از آن به معنی شهر یا دهکده سفیدپوستان شاید آریائیان بوده است. آکن.

2. حوزه باستان‏شناسی: نهشته‌ای که در پدیداری چون حفره یا گودال به‌طور طبیعی یا به ‌دست انسان انباشته شده است.

---

برگردان‌ها

ترجمه
انگلیسی: fill

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن/ فرهنگ شمس

«آکند» هم‌ارزِ «fill»؛ منبع: گروه واژه‌گزینی و زیر نظر غلامعلی حدادعادل، دفتر هفتم، فرهنگ واژه‌های مصوب فرهنگستان، تهران: انتشارات فرهنگستان زبان و ادب فارسی، شابک ‎۹۷۸-۹۶۴-۷۵۳۱-۹۴-۸