اردو

فارسی

ریشه‌ لغت

• زبان معیار باستان

آوایش

• /اُردو/

اسم

اردو

1. محلی در خارج از شهر که گروهی به منظور تمرین‌های ورزشی و درسی و یا تفریح، و مانند آنها به آنجا می‌روند.
2. هرگونه گردهمایی آموزشی، تمرینی، یا ورزشی که معمولا کوتاه مدت و شبانه روزی است.
3. (ورزشی): محل سکونت موقت گروهی ورزشکار پیش از برگزاری مسابقه ها و در زمان برگزاری آنها.
4. (ورزشی): محل استراحت کوهنوردان در دامنه کوه.
5. (نظامی): محل اقامت سپاهیانی که عازم مأموریت جنگی یا نمایش هستند
6. محل اقامت پادشاه و درباریان در سفرها و شکارها.
7. گروهی سپاهیان با تمام لوازم که به سویی فرستاده شوند.
8. لشکرگاه، محل لشکر.
9. محلّی که ورزشکاران یا دانش آموزان برای تمرین یا تفریح مدتی معین به آنجا می‌روند.
10. فارسی معیار اردو، سپاه، لشگر
11. اُرْدوْ: در گویش گنابادی یعنی سپاه، لشکر، خِیلِ جنگجویان، نیروها، سپاهیان
12. زبان مردم پاکستان و بخشی از هندوستان، که مرکب از فارسی، عربی و هندی
13. زبان اُردو زبان ملی کشور پاکستان و یکی از ۲۲ زبان ملی در هندوستان است.

کهن‌واژه

1. اردو ممکن است در زبان معیار باستان به صورت اَر - دوو قابل تجزیه بوده، که احتمالاً به معنی تقاضای برخاستن شوهر برای دفاع و جنگ بوده است.

واژه‌های مشتق شده

• اردوگاه، اردو کشی، اردو بیگ، اردو زدن، اردو بازار، اردوی آمادگی، اردوبی‌هیش‌دی

---

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن/ فرهنگ لغت معین/ فرهنگ شمس