تخت

فارسی

ریشه لغت

• نیاهندوایرانی

آوایش

• /تَخت/

اسم

1. جایگاه ویژه نشست پادشاه به هنگام بارعام؛ تخت شاهی، آیین تخت و کلاه.

   برین تخت ارزانیان است شاه.....به داد و پیروزی و دستگاه (شاهنامه)

2. هرجای صاف و مسطح و فاقد برآمدگی و فرو رفتگی. کرسی، صندلی، نشیمنگاه.
3. چهارپایه‌ای از جنس چوب یا فلز به شکل‌های مستطیل یا مربع.
4. (گفتگو): تختخواب، وسیله ای برای خوابیدن روی آن، داری سطحی معمولا مستطیل و مسطح است. کف کفش.

صفت

1. (گفتگو): مطمئن؛ آسوده؛ راحت: خیالت تخت! مشکلی پیش نمی‌آید.
2. دارای سطح هموار: برای کشاورزی زمین تخت بهتر است.

استعاره

1. تخت گاز رفتن: با سرعت زیاد رفتن (معمولا در رانندگی).

––––

منابع

• فرهنگ لغت معین