سو

فارسی

ریشه شناسی

پهلوی

از فارسی میانه swk' (sōg، «سوختن، احتراق»). مربوط به سوختن‏ (سوکستان، «سوزاندن»). مازندرانی سو (سو)، سوسو (سوسو، «روشن، روشنگر») را مقایسه کنید.

واژه سِو ( سواتِ ) واژه ای هندواروپایی است که در زبان سانسکریت و پارسی بکار می رفته است. سانسکریت ( سِو، سِواتِ ) ، پارسی ( سواد، بیسواد ) ، آلمانی ( sudieren ) ، انگلیسی ( study ) و. . .

( فرهنگنامه واژگان سانسکریت )

آوایش

• [سو]

اسم

سو

1. نام قوم باستانی و احتمالا ایرانی ساکن پیرامون دریاچه اورمیه.

   قوم سو، سوباریان که مترادف با هوریان انگاشته شده و از سال ۲۹۴۶ تا ۲۰۴۶ پ. م. آراد-ناننار اکدی بر آن سیطره داشته است.

اسم

1. سوی، سون، اسو›
2. طرف؛ جانب؛ کنار.
3. [قدیمی] نزد.
4. [مقابلِ تاریکی] روشنایی.
5. [مقابلِ زیان] [قدیمی] سود؛ نفع.
6. گویش گنابادی: بینایی، چشم‌ها، دید داشتن.

ترکی

اسم

1. به معنی آب آشامیدنی.

عربی

اسم

1. بدی؛ شر؛ آفت؛ فساد.
2. جمع: اَسواء

صفت

1. بد.

––––

برگردان‌ها

ترجمه
انگلیسی: sw water