فراخ

فارسی

ریشه لغت

• پهلوی

آوایش

• /فَراخ/

صفت

فراخ

1. پهناور، وسیع، گسترده. گشاد، باز، مقابل تنگ.

   فراخ ممکن است اصطلاح باستانی‌تر باشد و در زبان معیار باستان به دو بخش فَر - آخ قابل تجزیه است و ظاهراً آخ و ناله فردی از نژاد موی‌فِر است.

ریشه شناسی۲

فِراخ

1. فِراْخ در گویش گنابادی یعنی شکمو، پر اشتها.

زبان دیگر

ریشه لغت

• عربی

اسم

1. جمع فرخ، جوجه.

––––

برگردان‌ها

ترجمه‌ها
انگلیسی:ample انگلیسی: wide spacious capacious ample large intestine slack raglan

منابع

• فرهنگ لغت معین
• فرهنگ بزرگ سخن