مو

فارسی

گونه‌های دیگر نوشتاری

• موی

ریشه لغت

• فارسی

آوایش

• /مو/

اسم

مو

1. رشته‌های نازک و شاخی شده که بر سطح پوست بدن و سر بعضی از پستانداران، از جمله انسان می‌روید.
2. رشد خارجی روی پوست به صورت رشته‌های محکم نخ مانند به ویژه رشته‌های رنگیزه داری که پوشش ویژه یک پستاندار.

اسم

مَو

1. درخت انگور، تاک.

زبان دیگر

ریشه لغت

• بهاری

صوت

مَو

1. صدای گربه، بویژه وقتی که ملتمس است.

   مَو ممکن است از دوران باستان رایج بوده و در زبان معیار باستان به معنی صدای گربه بوده‌ است؛ از این کلمه انشقاق متعدد صورت گرفته مانند مولبی که در فارسی مولوی، مولنع که در فارسی مولانا، همچنین موبد که ریشه باستانی دارد.

استعاره

1. موی دماغ شدن: مزاحم کسی شدن.
2. مو را از ماست کشیدن: بسیار دقیق بودن (به ویژه در حساب و کتاب)
3. موها را در آسیاب سفید نکردن: گذشت عمر و داشتن تجربه.

––––

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن
• فرهنگ لغت معین