نگین

نگین کاری ایرانیان، جوبجی ۵۷۵ پ. م.

فارسی

ریشه لغت

• فارسی

آوایش

• /نِگین/

اسم

نگین

1. گوهر و سنگ قیمتی که روی انگشتر نصب کنند. (ناظم الاطباء)
2. فیروزه و لعل و یاقوت و الماس، زمرد یا دیگر سنگهای قیمتی که در نگین‌دان حلقه انگشتری کار بگذارند.
3. زن آرمان.
4. فصّ، نگینه. (یادداشت دهخدا)

مثال

1. نگین بدخشی بر انگشتری -- ز کمتر به کمتر خرد مشتری. (بوشکور)
2. بخندید بهرام و کرد آفرین -- رخش گشت همچون بدخشی نگین. (فردوسی)
3. برآید رخ کوه رخشان کند -- جهان چون نگین بدخشان کند. (فردوسی)

––––

برگردان‌ها

ترجمه‌ها
انگلیسی: solitaire mounting foil bezel enchase

منابع

• فرهنگ لغت معین