آفتاب‌گیری

فارسی

ریشه لغت

• فارسی

آوایش

• /آفتاب/گِیری/

اسم مرکب

آفتاب‌گیری

1. آفتاب گرفتن، وضع و حالت آفتاب گیر.

   آب‌تنی و آفتاب‌گیری و رخت‌شویی. «شهری»

مترادف‌ها

• آفتاب، آفتاب گرفتگی، آفتاب پریدن، آفتاب گرفتن، آفتاب چریدن، آفتاب سا، آفتاب شدن، آفتاب بالانس، آفتاب پرست، آفتاب رو، آفتاب پهن، آفتاب تنک، آفتاب پرورده، آفتاب سوخته، آفتاب زرد، آفتابگردان، آفتاب چهره

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن