آفتاب‌پهن

فارسی

ریشه لغت

• فارسی

آوایش

• /آفتاب/پَهن/

قید

آفتاب‌پهن

1. (گفتگو): زمانی از روز، پیش از ظهر، که خورشید در آسمان بالا آمده باشد.

   از آفتاب پهن تا دم‌دم‌های نهار ... «دهخدا»

مترادف‌ها

• آفتاب، آفتاب دادن، آفتاب پریدن، آفتاب گرفتن، آفتاب خوردن، آفتاب چریدن، آفتاب سا، آفتاب شدن، آفتاب بالانس، آفتاب پرست، آفتاب به آفتاب، آفتاب پهن شدن، آفتاب بالا آمدن، آفتاب لب بام، آفتاب اندا

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن