آفتاب‌گردش

فارسی

ریشه لغت

• فارسی

آوایش

• /آفتاب/گَردِش/

اسم مرکب

آفتاب‌گردش

1. (قدیم): آنچه آفتاب بر آن می‌گردد و می‌تابد، و به مجاز، همه روی زمین. همه جهان. نک آفتاب پرست.

مترادف‌ها

• آفتاب، آفتاب دادن، آفتاب پریدن، آفتاب گرفتن، آفتاب خوردن، آفتاب چریدن، آفتاب سا، آفتاب شدن، آفتاب بالانس، آفتاب رو، آفتاب پهن، آفتاب تنک، آفتاب پرورده، آفتاب سوخته، آفتاب زرد، آفتاب رو، آفتاب چهره

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن/ فرهنگ لغت معین