ادا

فارسی

ریشه لغت

• عربی

آوایش

• /اَدا/

اسم مصدر

ادا

1. بجا آوردن، گزاردن. پرداختن، دادن. انجام کارها و حرکاتی همراه با خودنمایی.
2. به جا آوردن، پرداختن دَینی که بر شخص فرض و لازم

اسم مرکب

1. ناز، کرشمه نمودن کراهت و جز آن. رمز، اشاره.
2. (عامیانه): حرکات مسخره و بیهوده. تقلید.

واژه‌های مشتق شده

• ادا و اصول، ادا و اطفار، ادا و اطوار، ادا شدن، ادا کردن، ادا درآوردن

---

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن/ فرهنگ لغت معین