آفتاب‌گیر

فارسی

ریشه لغت

• فارسی

آوایش

• /آفتاب/گِیر/

اسم مرکب

آفتاب‌گیر

1. آنچه مانع از تابش مستقیم نور می‌گردد. سایبان.
2. جایی که هر روز آفتاب در آن بتابد، آفتاب‌رو. آفتاب گیری.

مترادف‌ها

• آفتاب، آفتاب گرفتگی، آفتاب پریدن، آفتاب گرفتن، آفتاب خوردن، آفتاب چریدن، آفتاب سا، آفتاب شدن، آفتاب بالانس، آفتاب پرست، آفتاب رو، آفتاب پهن، آفتاب تنک، آفتاب پرورده، آفتاب سوخته، آفتاب زرد، آفتابگردان، آفتاب چهره

---

برگردان‌ها

انگلیسی: parasol

منابع

• فرهنگ لغت معین/ فرهنگ بزرگ سخن