پکیدن

فارسی

ریشه شناسی

• فارسی

آوایش

[پُکیدَن]

مصدر لازم

پکیدن

1. پاره شدن.
2. ترکیدن، مردن.

فعل

1. ترکیدن. منفجر شدن

واژه‌های مشتق‌شده

• پکش

واژه‌های وابسته

• پکاندن

فعل‌ها
بن واژه			پکیدن
بن ماضی			پکید
بن مضارع			پک
شخص		مفرد			جمع
		اول شخص	دوم شخص	سوم شخص	اول شخص	دوم شخص	سوم شخص
گذشته		من	تو	او	ما	شما	اویان/آن‌ها
	ساده	پکیدم	پکیدی	پکید	پکیدیم	پکیدید	پکیدند
	استمراری	می‌پکیدم	می‌پکیدی	می‌پکید	می‌پکیدیم	می‌پکیدید	می‌پکیدند
	کامل	پکیده بودم	پکیده بودی	پکیده بود	پکیده بودیم	پکیده بودید	پکیده بودند
	التزامی	پکیده باشم	پکیده باشی	پکیده باشد	پکیده باشیم	پکیده باشید	پکیده باشند
	مستمر	داشتم می‌پکیدم	داشتی می‌پکیدی	داشت می‌پکید	داشتیم می‌پکیدیم	داشتید می‌پکیدید	داشتند می‌پکیدند
حال		من	تو	او	ما	شما	اویان/آن‌ها
	ساده	پکم	پکی	پکد	پکیم	پکید	پکند
	استمراری	می‌پکم	می‌پکی	می‌پکد	می‌پکیم	می‌پکید	می‌پکند
	کامل	پکیده‌ام	پکیده‌ای	پکیده/پکیده‌است	پکیده‌ایم	پکیده‌اید	پکیده‌اند
	ملموس	دارم می‌پکم	داری می‌پکی	دارد می‌پکد	داریم می‌پکیم	دارید می‌پکید	دارند می‌پکند
	التزامی	بپکم	بپکی	بپکد	بپکیم	بپکید	بپکند
آینده	-	من	تو	او	ما	شما	اویان/آن‌ها
		خواهم پکید	خواهی پکید	خواهد پکید	خواهیم پکید	خواهید پکید	خواهند پکید
دستوری		-	تو	-		شما	-
	امر		بپک			بپکید
	نهی		نپک			نپکید

منابع

• فرهنگ لغت معین