تقیدن

فارسی

مصدر

• /تَقیدَنْ/ تقـ + ـیدن

1. فرایند ضربه زدن به چیزی برای اطلاع دادن از حضور خود؛ درب زدن:

   تقیدن درب اتاق کسی، پیش از ورود، نشانه ادب است.

فعل

تقیدن

• /تَقیدَنْ/

1. چیزی، معمولا درب، را برای اطلاع دادن ضربه زدن؛ درب زدن:

   پیش از ورود به اتاقش، درب اتاقش را تقیدم.

فعل‌ها
بن واژه			تقیدن
بن ماضی			تقید
بن مضارع			تق
شخص		مفرد			جمع
		اول شخص	دوم شخص	سوم شخص	اول شخص	دوم شخص	سوم شخص
گذشته		من	تو	او	ما	شما	اویان/آن‌ها
	ساده	تقیدم	تقیدی	تقید	تقیدیم	تقیدید	تقیدند
	استمراری	می‌تقیدم	می‌تقیدی	می‌تقید	می‌تقیدیم	می‌تقیدید	می‌تقیدند
	کامل	تقیده بودم	تقیده بودی	تقیده بود	تقیده بودیم	تقیده بودید	تقیده بودند
	التزامی	تقیده باشم	تقیده باشی	تقیده باشد	تقیده باشیم	تقیده باشید	تقیده باشند
	مستمر	داشتم می‌تقیدم	داشتی می‌تقیدی	داشت می‌تقید	داشتیم می‌تقیدیم	داشتید می‌تقیدید	داشتند می‌تقیدند
حال		من	تو	او	ما	شما	اویان/آن‌ها
	ساده	تقم	تقی	تقد	تقیم	تقید	تقند
	استمراری	می‌تقم	می‌تقی	می‌تقد	می‌تقیم	می‌تقید	می‌تقند
	کامل	تقیده‌ام	تقیده‌ای	تقیده/تقیده‌است	تقیده‌ایم	تقیده‌اید	تقیده‌اند
	ملموس	دارم می‌تقم	داری می‌تقی	دارد می‌تقد	داریم می‌تقیم	دارید می‌تقید	دارند می‌تقند
	التزامی	بتقم	بتقی	بتقد	بتقیم	بتقید	بتقند
آینده	-	من	تو	او	ما	شما	اویان/آن‌ها
		خواهم تقید	خواهی تقید	خواهد تقید	خواهیم تقید	خواهید تقید	خواهند تقید
دستوری		-	تو	-		شما	-
	امر		بتق			بتقید
	نهی		نتق			نتقید

برگردان

ضربه زدن به چیزی

• انگلیسی: knock (en)
• عربی: طَرَقَ‎ (ar) (ṭaraqa)