هقگفتن

فارسی

ریشه‌شناسی

هق- + گفتن

مصدر

1. گفتن چیزی هنگام هقیدن:

   می‌هقگفت که دیگر دوستم ندارد.

صرف فعل

هقگفتن [هِقْگُفْتَنْ]

فعل‌ها
بن واژه			هقگفتن
بن ماضی			هقگفت
بن مضارع			هقگوی
شخص		مفرد			جمع
		اول شخص	دوم شخص	سوم شخص	اول شخص	دوم شخص	سوم شخص
گذشته		من	تو	او	ما	شما	اویان/آن‌ها
	ساده	هقگفتم	هقگفتی	هقگفت	هقگفتیم	هقگفتید	هقگفتند
	استمراری	می‌هقگفتم	می‌هقگفتی	می‌هقگفت	می‌هقگفتیم	می‌هقگفتید	می‌هقگفتند
	کامل	هقگفته بودم	هقگفته بودی	هقگفته بود	هقگفته بودیم	هقگفته بودید	هقگفته بودند
	التزامی	هقگفته باشم	هقگفته باشی	هقگفته باشد	هقگفته باشیم	هقگفته باشید	هقگفته باشند
	مستمر	داشتم می‌هقگفتم	داشتی می‌هقگفتی	داشت می‌هقگفت	داشتیم می‌هقگفتیم	داشتید می‌هقگفتید	داشتند می‌هقگفتند
حال		من	تو	او	ما	شما	اویان/آن‌ها
	ساده	هقگویم	هقگویی	هقگوید	هقگوییم	هقگویید	هقگویند
	استمراری	می‌هقگویم	می‌هقگویی	می‌هقگوید	می‌هقگوییم	می‌هقگویید	می‌هقگویند
	کامل	هقگفته‌ام	هقگفته‌ای	هقگفته/هقگفته‌است	هقگفته‌ایم	هقگفته‌اید	هقگفته‌اند
	ملموس	دارم می‌هقگویم	داری می‌هقگویی	دارد می‌هقگوید	داریم می‌هقگوییم	دارید می‌هقگویید	دارند می‌هقگویند
	التزامی	بهقگویم	بهقگویی	بهقگوید	بهقگوییم	بهقگویید	بهقگویند
آینده	-	من	تو	او	ما	شما	اویان/آن‌ها
		خواهم هقگفت	خواهی هقگفت	خواهد هقگفت	خواهیم هقگفت	خواهید هقگفت	خواهند هقگفت
دستوری		-	تو	-		شما	-
	امر		بهقگوی			بهقگویید
	نهی		نهقگوی			نهقگویید

برگردان

گفتن چیزی هنگام هقیدن

• فارسی: sob (en)